Het schamele zonlicht valt als een zeer gewenste gast zo’n beetje dromerig de woonkamer binnen. Nog geen tien minuten vielen er een paar sneeuwklokjes. Het weer doet wat het doet, gelukkig hebben we daar met zijn allen geen controle over. Wel invloed. Dat moge nu onderhand wel eens duidelijk zijn.
Er liggen wat vellen papier op tafel. Sommige met aandacht, anderen redelijk gevuld met belangrijke dingen om niet te vergeten. Het uur nadert om nu uiteindelijk mijn vliegreis richting Thailand te boeken. Na zo lang wachten vanwege het virus dat ons allemaal zo bezig hield voelt het als een bevrijding om uiteindelijk te kunnen en mogen gaan.
Een lijst met ‘mee te nemen’ en zeker niet te vergeten? Als je het hardop zou voorlezen zou het op een bepaalde wijze op de lachspieren werken. Tandenborstel en de pasta, ondergoed, korte broek? Gelukkig kan ik het wereldnieuws een beetje terzijde schuiven. Ik weet dat er ruïnes zijn ontstaan en kapot geschoten dorpen en steden, dat er rijen met mensen aan de grenzen wachten op een vrije doorgang en dat er nog steeds mannen en vrouwen opstaan die van geen wijken willen weten.
Al maanden spookt kunstenaar Paul Gauguin door mijn beleving van wat te gaan zien? Komt door dat uitdagende woord: Exotisch! Zijn schilderijen die hij maakte op Tahiti en later op de Marquesaseilanden zijn niet alleen wereldberoemd maar ook van een absolute schoonheid. De kleuren, het kleurgebruik, de gekozen onderwerpen en standpunten? Parels voor het oog en een streling voor het innerlijke hart.
Ik weet nog niet waar ik naar toe ga. Natuurlijk weet ik dat wel, maar toch probeer ik het oorspronkelijk en zuivere gevoel en dat ‘weten’ te scheiden. Dat houd de waarneming fris en helder, althans dat is het doel. Eerst naar Bangkok voor een aantal dagen en dan door naar naar So Phisai alwaar mijn geliefde op me wacht.