Categoriearchief: Blog

Moet kunnen, moet niet kunnen en kan gewoon niet

Was het niet allemaal zo serieus en een tijd van gebrek aan vertrouwen en politieke oplossingen dan was het voor de waarnemer gisteren een boeiend schouwspel om van te smullen. De toon was gezet, de messen geslepen, het elkaars vliegen afvangen begonnen. Je kunt je in alle stilte afvragen wat de toon anno 2022 is? Erg vrolijk is deze toon niet, eerder een van ongeloof en van een neergaande spiraal.

Gisteren liep ik op mijn dooie gemak de supermarkt uit. Mijn tas vol met aanbiedingen en afgeprijsde artikelen om geld uit te sparen. Bezuinigen is nu eenmaal bezuinigen en daar is niks mis mee. Op mijn dooie gemak dus. Wat op zich al geruststellend is, totdat er op hetzelfde moment een vrouw de supermarkt binnen wilde gaan. Ik kon nog net mijn schouder intrekken om een directe botsing te vermijden. Haast is haast en ongeduld is nu eenmaal ongeduld. En daar is geen speld tussen te krijgen.

Vandaag is het de tweede dag van de Algemene Beschouwingen. Het beloofd wat. Kijken wat er nu weer voor belangrijks in het nieuws komt. Meningsverschillen op de (politieke)inhoud aangevuld met soms spijkerharde bewoordingen en ook gerichte verwensingen op de persoon in kwestie. Dat laatste moet niet kunnen en kan ook gewoon niet.

Voor de kunstzinnige ontspanning en inspiratie heb ik vandaag een boek over het werk van Claude Monet (1840-1926) opengeslagen. Het lijkt allemaal zo simpel. Een kleurrijke tuin, een Japanse brug en natuurlijk de prachtige waterlelies. Le Bassin aux Nymphéas uit 1899.

Je kunt de stilte horen, de kleuren beleven. Je voorstelen in de ruimte.

Een omgekeerde vlag, een oorlogsfilm en de binnenruimte

Het was niet alleen de Haagse rijtoer gisteren tijdens “Prinsjesdag 2022” en de aanwezigheid van studente Amalia. Het was ook de dag van het gefluit, flink wat boegeroep en de omgekeerde Nederlandse Vlag! Treurig beeld vond ik vooral hoe onze oude Koningin binnenshuis van raam tot raam bewoog om een glimp van haar kinderen en kleinkind op te kunnen vangen. De omhoog gehouden protestvlaggen verhinderden dat. Treurig maar zeker ook verklaarbaar.

Gisteren weer eens een oorlogsfilm gezien. Wat vreemd of bijzonder genoeg een aparte rubriek in de filmwereld is. Zo blijft het wel lekker overzichtelijk en dat is mooi meegenomen. De oorlogsfilm met als titel ‘Fury’ (2014-regie David Ayer) was op verschillende en veel momenten een orkaan aan heftig geweld en doden over en weer. Maar ook een film met mooie menselijke karakters, oproepende vragen en bij tijd en wijle prachtige dialogen.

Bij het zien van de beelden trof me de vergelijking met een van mijn favoriete schilderijen in Het Stedelijk Museum te Amsterdam. Het betreft een werk van Anselm Kiefer met als titel ‘Innenraum’. Olieverf, emulsie, acrylverf, houtsnede op papier/doek. Met een formaat van 285 x 310 cm. Als je ooit de kans krijgt om daar tijdens een mooie tijd in stilte voor te gaan staan of te zitten dan is dat zeker een aanrader! De innerlijke (emotionele)gevolgen die het voor jezelf kan hebben is voor eigen risico, dat moet ik er even bij vermelden.

Vandaag is het de eerste dag van de Algemene Beschouwingen. Persoonlijk verheug ik me op wat vuurwerk, het gesteggel, de meningsverschillen, een vrije keuze aan woorden en op sommige momenten de uitleg.

Innenraum. Oftewel Binnenruimte. Een mooie benaming om de dag mee te starten.

Herfstig, Crisis en de lange rijen op Schiphol Airport

Titel: At Eternity’s Gate
Herfst 1882
Vincent van Gogh

Terwijl ons land van het ene naar het andere schandaal lijkt te bewegen volgt de ene crisis na de andere. Na de periode van wereldwijde pandemie, maatregelen en lockdown zijn we nu in een ander vaarwater beland. Niet veel in het nieuws de laatste weken maar…er is nog steeds een oorlog gaande, weliswaar niet vlak naast onze landsgrenzen maar toch.

De Herfstige buien naderen in alle (plaatselijke)hevigheid, ze hebben het ritme wat herfstige buien nu eenmaal zo bijzonder maakt. Afgezien van de wind en de bijbehorende kilte is er ook veel moois wat de herfst brengt. Zoals frisse lucht en afvallende bladeren die later in de tijd weer ruimte geven voor Lente Groei! Zo zie je maar: goedbeschouwd is het niet alleen maar kommer en kwel…

Ondertussen staar ik al een tijd naar de beelden van de lange rijen wachtenden op Schiphol Airport. Vluchten worden ‘as we speak’ geannuleerd. Simpelweg omdat er onvoldoende personeel blijkt te zijn. Als ‘wanna be’ reiziger naar Thailand, de liefde en haar bijzonder mooie provincie plus landschap jagen de lange rijen wachtenden me schrik aan. Ik moet er niet aan denken dat ik urenlang sta te wachten en plotseling mijn geplande reis niet doorgaat. Dat idee zorgt voor onrust. En niet alleen bij mij.

Vandaag spookt Vincent door mijn hoofd. Ik heb iets met Vincent van Gogh. Altijd al gehad en telkens weer opnieuw. De gekte van de man is voor de veelal opgesmukte verhalen. Het stukje afgesneden oor ken ik nu onderhand ook wel. Goedbeschouwd is meer een woord dat er werkelijk toe doet. Dat past voor zijn fantastische schilderijen, de gepaste eerbied is er zeker ook voor zijn tekeningen.

MOCA, dinsdag en een grijs filter

Dinsdag. Persoonlijk vind ik dat de minst aantrekkelijke dag van de zeven. Maandag is de dag om de week te starten, woensdag is bijna de helft, donderdag voelt als ter aanloop van en vrijdag is zo’n beetje de start van het aankomende en alsmaar naderende weekend.

Dinsdag voelt dus een beetje als leeg in de leegte. Niet veel zinnigs om aandacht aan te besteden hoeveel Carpe Diem (wat best hyperig is gaan klinken…) je er ook tegenaan gooit.

Als er genoeg tijd is dan wil ik in Bangkok graag twee musea bezoeken. Bijvoorbeeld het Museum of Contemporary Art (MOCA BANGKOK). Daar hebben ze een bijzonder mooie vaste collectie en een aantal tijdelijke tentoonstellingen. Een ervan met de titel: “Passage Across -The Universe-“.

Waarschijnlijk geen toeval dat die titel gezien mijn aanstaande reis het meest bij mij blijft hangen en z’n juist aantrekkelijke klank heeft. Reizen is 1 ding, je bewegen een ander. Vliegtuig in en ook weer uit, de eerste stappen in wat een andere wereld lijkt? Het tijdsverschil met Thailand is vanwege onze zomertijd 5 volle uren.

“God moet wel een schilder zijn. Waarom hebben we anders zoveel kleuren?”. Komt uit de film A Beautiful Mind (2001). Die opmerking en gestelde vraag bleef gisteren ook een beetje doorsudderen. We weten nog zo weinig en denken zoveel te weten. Ook daarom is een bezoek aan een museum altijd de moeite van het reizen en bewegen waard.

Dinsdag. Het regent nu al een aantal uren. Een grijze lucht zorgt ervoor dat de kleuren grijs gefilterd raken in de nog vroege ochtend. Ik zag twee mussen op de schutting. Ogenschijnlijk onbekommerd. Samen op zoek naar iets eetbaars, angstvallig de tuin in de gaten houdend vanwege een plotseling opduikende kat.

De reis, niet vergeten en de zuivere waarneming

Het schamele zonlicht valt als een zeer gewenste gast zo’n beetje dromerig de woonkamer binnen. Nog geen tien minuten vielen er een paar sneeuwklokjes. Het weer doet wat het doet, gelukkig hebben we daar met zijn allen geen controle over. Wel invloed. Dat moge nu onderhand wel eens duidelijk zijn.

Er liggen wat vellen papier op tafel. Sommige met aandacht, anderen redelijk gevuld met belangrijke dingen om niet te vergeten. Het uur nadert om nu uiteindelijk mijn vliegreis richting Thailand te boeken. Na zo lang wachten vanwege het virus dat ons allemaal zo bezig hield voelt het als een bevrijding om uiteindelijk te kunnen en mogen gaan.

Een lijst met ‘mee te nemen’ en zeker niet te vergeten? Als je het hardop zou voorlezen zou het op een bepaalde wijze op de lachspieren werken. Tandenborstel en de pasta, ondergoed, korte broek? Gelukkig kan ik het wereldnieuws een beetje terzijde schuiven. Ik weet dat er ruïnes zijn ontstaan en kapot geschoten dorpen en steden, dat er rijen met mensen aan de grenzen wachten op een vrije doorgang en dat er nog steeds mannen en vrouwen opstaan die van geen wijken willen weten.

Al maanden spookt kunstenaar Paul Gauguin door mijn beleving van wat te gaan zien? Komt door dat uitdagende woord: Exotisch! Zijn schilderijen die hij maakte op Tahiti en later op de Marquesaseilanden zijn niet alleen wereldberoemd maar ook van een absolute schoonheid. De kleuren, het kleurgebruik, de gekozen onderwerpen en standpunten? Parels voor het oog en een streling voor het innerlijke hart.

Ik weet nog niet waar ik naar toe ga. Natuurlijk weet ik dat wel, maar toch probeer ik het oorspronkelijk en zuivere gevoel en dat ‘weten’ te scheiden. Dat houd de waarneming fris en helder, althans dat is het doel. Eerst naar Bangkok voor een aantal dagen en dan door naar naar So Phisai alwaar mijn geliefde op me wacht.