Was het niet allemaal zo serieus en een tijd van gebrek aan vertrouwen en politieke oplossingen dan was het voor de waarnemer gisteren een boeiend schouwspel om van te smullen. De toon was gezet, de messen geslepen, het elkaars vliegen afvangen begonnen. Je kunt je in alle stilte afvragen wat de toon anno 2022 is? Erg vrolijk is deze toon niet, eerder een van ongeloof en van een neergaande spiraal.
Gisteren liep ik op mijn dooie gemak de supermarkt uit. Mijn tas vol met aanbiedingen en afgeprijsde artikelen om geld uit te sparen. Bezuinigen is nu eenmaal bezuinigen en daar is niks mis mee. Op mijn dooie gemak dus. Wat op zich al geruststellend is, totdat er op hetzelfde moment een vrouw de supermarkt binnen wilde gaan. Ik kon nog net mijn schouder intrekken om een directe botsing te vermijden. Haast is haast en ongeduld is nu eenmaal ongeduld. En daar is geen speld tussen te krijgen.
Vandaag is het de tweede dag van de Algemene Beschouwingen. Het beloofd wat. Kijken wat er nu weer voor belangrijks in het nieuws komt. Meningsverschillen op de (politieke)inhoud aangevuld met soms spijkerharde bewoordingen en ook gerichte verwensingen op de persoon in kwestie. Dat laatste moet niet kunnen en kan ook gewoon niet.
Voor de kunstzinnige ontspanning en inspiratie heb ik vandaag een boek over het werk van Claude Monet (1840-1926) opengeslagen. Het lijkt allemaal zo simpel. Een kleurrijke tuin, een Japanse brug en natuurlijk de prachtige waterlelies. Le Bassin aux Nymphéas uit 1899.
Je kunt de stilte horen, de kleuren beleven. Je voorstelen in de ruimte.
