Herfst 1882
Vincent van Gogh
Terwijl ons land van het ene naar het andere schandaal lijkt te bewegen volgt de ene crisis na de andere. Na de periode van wereldwijde pandemie, maatregelen en lockdown zijn we nu in een ander vaarwater beland. Niet veel in het nieuws de laatste weken maar…er is nog steeds een oorlog gaande, weliswaar niet vlak naast onze landsgrenzen maar toch.
De Herfstige buien naderen in alle (plaatselijke)hevigheid, ze hebben het ritme wat herfstige buien nu eenmaal zo bijzonder maakt. Afgezien van de wind en de bijbehorende kilte is er ook veel moois wat de herfst brengt. Zoals frisse lucht en afvallende bladeren die later in de tijd weer ruimte geven voor Lente Groei! Zo zie je maar: goedbeschouwd is het niet alleen maar kommer en kwel…
Ondertussen staar ik al een tijd naar de beelden van de lange rijen wachtenden op Schiphol Airport. Vluchten worden ‘as we speak’ geannuleerd. Simpelweg omdat er onvoldoende personeel blijkt te zijn. Als ‘wanna be’ reiziger naar Thailand, de liefde en haar bijzonder mooie provincie plus landschap jagen de lange rijen wachtenden me schrik aan. Ik moet er niet aan denken dat ik urenlang sta te wachten en plotseling mijn geplande reis niet doorgaat. Dat idee zorgt voor onrust. En niet alleen bij mij.
Vandaag spookt Vincent door mijn hoofd. Ik heb iets met Vincent van Gogh. Altijd al gehad en telkens weer opnieuw. De gekte van de man is voor de veelal opgesmukte verhalen. Het stukje afgesneden oor ken ik nu onderhand ook wel. Goedbeschouwd is meer een woord dat er werkelijk toe doet. Dat past voor zijn fantastische schilderijen, de gepaste eerbied is er zeker ook voor zijn tekeningen.