Tag archieven: #Thailand

Herfstig, Crisis en de lange rijen op Schiphol Airport

Titel: At Eternity’s Gate
Herfst 1882
Vincent van Gogh

Terwijl ons land van het ene naar het andere schandaal lijkt te bewegen volgt de ene crisis na de andere. Na de periode van wereldwijde pandemie, maatregelen en lockdown zijn we nu in een ander vaarwater beland. Niet veel in het nieuws de laatste weken maar…er is nog steeds een oorlog gaande, weliswaar niet vlak naast onze landsgrenzen maar toch.

De Herfstige buien naderen in alle (plaatselijke)hevigheid, ze hebben het ritme wat herfstige buien nu eenmaal zo bijzonder maakt. Afgezien van de wind en de bijbehorende kilte is er ook veel moois wat de herfst brengt. Zoals frisse lucht en afvallende bladeren die later in de tijd weer ruimte geven voor Lente Groei! Zo zie je maar: goedbeschouwd is het niet alleen maar kommer en kwel…

Ondertussen staar ik al een tijd naar de beelden van de lange rijen wachtenden op Schiphol Airport. Vluchten worden ‘as we speak’ geannuleerd. Simpelweg omdat er onvoldoende personeel blijkt te zijn. Als ‘wanna be’ reiziger naar Thailand, de liefde en haar bijzonder mooie provincie plus landschap jagen de lange rijen wachtenden me schrik aan. Ik moet er niet aan denken dat ik urenlang sta te wachten en plotseling mijn geplande reis niet doorgaat. Dat idee zorgt voor onrust. En niet alleen bij mij.

Vandaag spookt Vincent door mijn hoofd. Ik heb iets met Vincent van Gogh. Altijd al gehad en telkens weer opnieuw. De gekte van de man is voor de veelal opgesmukte verhalen. Het stukje afgesneden oor ken ik nu onderhand ook wel. Goedbeschouwd is meer een woord dat er werkelijk toe doet. Dat past voor zijn fantastische schilderijen, de gepaste eerbied is er zeker ook voor zijn tekeningen.

De reis, niet vergeten en de zuivere waarneming

Het schamele zonlicht valt als een zeer gewenste gast zo’n beetje dromerig de woonkamer binnen. Nog geen tien minuten vielen er een paar sneeuwklokjes. Het weer doet wat het doet, gelukkig hebben we daar met zijn allen geen controle over. Wel invloed. Dat moge nu onderhand wel eens duidelijk zijn.

Er liggen wat vellen papier op tafel. Sommige met aandacht, anderen redelijk gevuld met belangrijke dingen om niet te vergeten. Het uur nadert om nu uiteindelijk mijn vliegreis richting Thailand te boeken. Na zo lang wachten vanwege het virus dat ons allemaal zo bezig hield voelt het als een bevrijding om uiteindelijk te kunnen en mogen gaan.

Een lijst met ‘mee te nemen’ en zeker niet te vergeten? Als je het hardop zou voorlezen zou het op een bepaalde wijze op de lachspieren werken. Tandenborstel en de pasta, ondergoed, korte broek? Gelukkig kan ik het wereldnieuws een beetje terzijde schuiven. Ik weet dat er ruïnes zijn ontstaan en kapot geschoten dorpen en steden, dat er rijen met mensen aan de grenzen wachten op een vrije doorgang en dat er nog steeds mannen en vrouwen opstaan die van geen wijken willen weten.

Al maanden spookt kunstenaar Paul Gauguin door mijn beleving van wat te gaan zien? Komt door dat uitdagende woord: Exotisch! Zijn schilderijen die hij maakte op Tahiti en later op de Marquesaseilanden zijn niet alleen wereldberoemd maar ook van een absolute schoonheid. De kleuren, het kleurgebruik, de gekozen onderwerpen en standpunten? Parels voor het oog en een streling voor het innerlijke hart.

Ik weet nog niet waar ik naar toe ga. Natuurlijk weet ik dat wel, maar toch probeer ik het oorspronkelijk en zuivere gevoel en dat ‘weten’ te scheiden. Dat houd de waarneming fris en helder, althans dat is het doel. Eerst naar Bangkok voor een aantal dagen en dan door naar naar So Phisai alwaar mijn geliefde op me wacht.